Πάντως είναι ενδιαφέρον ότι αυτή δεν ήταν καθόλου η πρώτη θέαση στην Αμερική· άλλες αδημοσίευτες θεάσεις είχαν γίνει τους προηγούμενους μήνες. Υπήρχε επίσης ένα κύμα UFO (με 50 αναφορές) στην Ουγγαρία νωρίς τον Ιούνιο. Γι’ αυτό οι θεάσεις UFO δεν μπορούν να αποδοθούν όλες στην υστερία λόγω του γεγονότος στην Αμερική. Υπήρξε ένας αριθμός άλλων θεάσεων στο αμερικανικό κύμα του 1947, κυρίως τον Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο. Μολονότι μερικές εφημερίδες έκαναν υποθέσεις για «διαπλανητικούς επισκέπτες», αυτές οι θεάσεις αντιμετωπίστηκαν σοβαρά από επιστήμονες, που θεώρησαν ως δεδομένο ότι αυτές ήταν το αποτέλεσμα προοδευμένης ανθρώπινης τεχνολογίας, το πιθανότερο αμερικανικής, ή ίσως ρωσικής.
Ένα δεύτερο κύμα προέκυψε τον Ιούλιο του 1948, με θεάσεις στην Αμερική και τη Γαλλία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξε μια θεαματική νυχτερινή θέαση από τους πιλότους ενός αεροπλάνου DC-3 των Ανατολικών Αερογραμμών: ένα σκάφος σε σχήμα τορπίλλης με δύο σειρές «φινιστρίνια», περιβαλλόμενο από μια μπλε λάμψη και με μια ουρά από πορτοκαλιές φλόγες, το οποίο έκανε ελιγμό για να αποφύγει τη σύγκρουση κι εξαφανίστηκε. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς υπήρξαν πολλές θεάσεις «ενός μακρουλού, ιχθυοειδούς αντικειμένου» στη Σαϊγκόν κι άλλα μέρη της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Το 1949 είδε αναφορές για παράξενα αντικείμενα και σφαίρες στη Σουηδία και περισσότερα UFO στην Αμερική, περιλαμβανομένων δύο παρατηρήσεων από εκπαιδευμένους αστρονομικούς παρατηρητές. Μικρά κύματα UFO, όπως επίσης και μεμονωμένες θεάσεις, συνεχίστηκαν το 1950 και 1951, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στην Ευρώπη.
Το 1952 προέκυψε το πρώτο πραγματικά διεθνές κύμα UFO, με πολλές θεάσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και τη Βόρεια Αφρική. Στο απόγειο του κύματος, έγιναν δυο εντυπωσιακές θεάσεις πάνω από το Καπιτώλιο και τον Λευκό Οίκο στην Washington (μια περιοχή κάτω από διαρκή έλεγχο ραντάρ). Το Σεπτέμβριο υπήρξε ένα κύμα που συμπεριελάμβανε τη Δανία, τη Σουηδία, τη βόρεια Γερμανία και την Πολωνία. Ταυτόχρονα στη Γαλλία αναφέρθηκε η πρώτη «προσγείωση» UFO, μαζί με μια περιγραφή για ανθρωπάκια».
Το 1953 δεν υπήρξαν κύματα, αλλά ένας αριθμός ξεχωριστών θεάσεων. Η πιο αξιοσημείωτη συνέβη στο Bishmark, στη Βόρεια Dakota, όπου τέσσερα αντικείμενα αιωρούνταν κι έκαναν ελιγμούς πάνω από ένα σταθμό καθαρισμού αέρα τη νύχτα επί τρεις ώρες· μια υπηρεσιακή αναφορά του γεγονότος απετελείτο από αρκετές εκατοντάδες σελίδες, με αφηγήσεις πολλών μαρτύρων, κυρίως πιλότων και στρατιωτικού προσωπικού.
Το 1954 είδε το μεγαλύτερο κύμα μέχρι τώρα. Η Γαλλία κατακλύστηκε στην κυριολεξία από θεάσεις, με δεκάδες αναφορές καθημερινά το Σεπτέμβριο, Οκτώβριο και Νοέμβριο. Κατά το γαλλικό κύμα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια σοβαρή επιστημονική διερεύνηση των φαινομένων UFO περιγράφονται καλά: «Το φαινόμενο ήταν τόσο έντονο, ο αντίκτυπος στην κοινή γνώμη τόσο βαθύς, η αντίδραση των εφημερίδων τόσο συναισθηματική, που τα επιστημονικά αντανακλαστικά κορέστηκαν πολύ πριν μπορέσει να οργανωθεί μια σοβαρή έρευνα. Ως αποτέλεσμα, κανένας επιστήμονας δεν μπορούσε να διακινδυνεύσει τη φήμη του μελετώντας επιστημονικά ένα φαινόμενο τόσο συναισθηματικά παραποιημένο· οι Γάλλοι επιστήμονες παρέμειναν σιωπηλοί μέχρι το κύμα πέρασε και σταμάτησε».
Κατά τη διάρκεια του γαλλικού κύματος, τα τυπικά χαρακτηριστικά των πιο πρόσφατων θεάσεων UFO ήταν συχνά παρόντα: «προσγειώσεις» UFO, (με κάποιες ενδείξεις), ακτίνες φωτός που έβγαιναν από το UFO προς το μάρτυρα, σταμάτημα των μηχανών στην περιοχή των θεάσεων, παράξενα μικρά όντα με «στολές δυτών», σοβαρές ψυχικές και σωματικές βλάβες στους μάρτυρες.
Από το 1954 συνέβησαν πολλές θεάσεις κάθε χρόνο σε διάφορες χώρες, με μεγάλα διεθνή κύματα το 1965, 1967 και το 1972-3· οι θεάσεις ήταν ιδιαίτερα πολυάριθμες και με έντονα αποτελέσματα στις νοτιοαμερικανικές χώρες.
Η γνωστότερη κυβερνητική έρευνα για τα UFO ήταν αυτή που ανέλαβε η Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών αμέσως μετά τις πρώτες αμερικανικές θεάσεις το 1947· αυτή η έρευνα, γνωστή από το 1951 έως το 1969, οπότε εγκαταλείφθηκε με τη σύσταση της «αναφοράς Condon» του 1968 – την εργασία μιας επιστημονικής επιτροπής με επικεφαλής ένα διακεκριμένο φυσικό επιστήμονα του Πανεπιστημίου του Colorado. Κοντινοί παρατηρητές τόσο του «Μπλε Βιβλίου» όσο και της «επιτροπής Condon», έχουν διαπιστώσει ότι καμμιά από αυτές δεν πήρε τα φαινόμενα UFO στα σοβαρά και ότι η κύρια απασχόλησή τους ήταν περισσότερο το δημοσιοσχεσίτικο καθήκον να προσπαθούν να δικαιολογήσουν εναέρια φαινόμενα που επέφεραν σύγχυση, ώστε να καθησυχάσουν το φόβο του κοινού γι’ αυτά. Κάποιες ομάδες «ιπτάμενων δίσκων» ισχυρίστηκαν ότι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών χρησιμοποιούσε αυτές τις έρευνες ως «κάλυψη» της δικής της γνώσης για την «πραγματική φύση» των UFO· αλλά όλα τα στοιχεία υποδεικνύουν το γεγονός ότι οι ίδιες οι έρευνες ήταν απλώς απρόσεκτες, γιατί τα φαινόμενα δεν είχαν ληφθεί στα σοβαρά – ιδιαίτερα αφ’ ότου κάποιες από τις άγνωστες ιστορίες UFO είχαν αρχίσει να κάνουν το θέμα δυσάρεστο στους επιστήμονες. Ο πρώτος διευθυντής του «Μπλε Βιβλίου», σμηναγός Edward Ruppelt, παραδέχτηκε ότι «αν η Πολεμική Αεροπορία είχε προσπαθήσει να ρίξει ένα παραπέτασμα καπνού, δεν θα έκανε καλύτερη δουλειά... το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε με οργανωμένη σύγχυση... το καθετί αξιολογήθηκε με βάση την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχουν UFO» (Ruppelt, Report on Unidentified Flying Objects, Ace Books, New York, 1956, σελ. 80, 83).
Η αναφορά Condon περιέχει μερικές κλασικές «εξηγήσεις» των UFO· μια, για παράδειγμα, δηλώνει ότι «αυτή η ασυνήθιστη θέαση πρέπει γι’ αυτό να αποδοθεί στην κατηγορία κάποιων σχεδόν σίγουρα φυσικών φαινομένων, που είναι τόσο σπάνια, ώστε προφανώς ποτέ δεν έχουν αναφερθεί πριν ή μέχρι τώρα». Ο κύριος επιστημονικός σύμβουλος του «Μπλε Βιβλίου» για τα περισσότερα από τα 22 χρόνια του, αστρονόμος του Πανεπιστημίου North-western, J. Allen Hynek, καλεί ανοιχτά το όλο πράγμα ένα «ψευδοεπιστημονικό σχέδιο» (Hynek, The UFO Experience: A Scientific Inquiry, Ballantine Books, New York, σελ. 215, 219).
Στα 22 χρόνια ερευνών του. το «Σχέδιο Μπλε Βιβλίο» συγκέντρωσε πάνω από 12.000 περιπτώσεις αινιγματικών εναερίων φαινομένων, 25% από τα οποία παρέμειναν «αγνώστου ταυτότητας» ακόμα και μετά από βεβιασμένες «εξηγήσεις». Πολλές χιλιάδες άλλων περιπτώσεων έχουν συγκεντρωθεί και συγκεντρώνονται από ιδιωτικούς οργανισμούς στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες χώρες, παρ’ ότι σχεδόν όλοι οι κυβερνητικοί οργανισμοί αποφεύγουν να τις σχολιάσουν. Στη Σοβιετική Ένωση έγινε αρχικά δημόσια αναφορά (που σημαίνει κυβερνητική έγκριση) στο θέμα του 1967, όταν ο Δρ Felix U. Ziegel του Ινστιτούτου Αεροπορίας της Μόσχας, σε ένα άρθρο στο σοβιετικό περιοδικό «Smena», δήλωσε ότι «σοβιετικό ραντάρ ‘’πιάνει’’ αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα εδώ και 20 χρόνια». Ταυτόχρονα έγινε μια σοβιετική επιστημονική συνδιάσκεψη «σχετικά με τους διαστημικούς πολιτισμούς», με επικεφαλής τον Αρμένιο αστρονόμο Victor Ambartsumyam, η οποία σύστησε μια προκαταρκτική μελέτη των επιστημονικών και τεχνικών προβλημάτων της επικοινωνίας με τέτοιους «πολιτισμούς», των οποίων η ύπαρξη θεωρήθηκε δεδομένη.
Την επόμενη χρονιά, πάντως, το θέμα των UFO απαγορεύτηκε μια φορά ακόμα στη Σοβιετική Ένωση, και από τότε οι Σοβιετικοί επιστήμονες έλεγαν στους Δυτικούς συναδέλφους τους για τις έρευνες και τις υποθέσεις τους μόνο ανεπίσημα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το θέμα των UFO παραμένει κατά κάποιον τρόπο «εκτός ορίων» για στρατιωτικούς και επιστήμονες, αλλά στα πρόσφατα χρόνια ένας αυξανόμενος αριθμός – ιδίως ανάμεσα στους νεώτερους επιστήμονες – έχουν αρχίσει να παίρνουν το θέμα στα σοβαρά και να συνέρχονται για να το συζητήσουν και να προτείνουν μέσα διερεύνησης. Οι δόκτορες Hynek και Vallee μιλούν για ένα «αόρατο κολλέγιο» επιστημόνων που ενδιαφέρονται τώρα ενεργά για τα φαινόμενα UFO, παρ’ ότι οι περισσότεροι δεν θέλουν τα ονόματά τους να συνδεθούν με το θέμα δημοσίως.
